Byłem w bojowym nastroju. Szybko zerwałem się z łóżka i
zabrałem się za przygotowanie śniadania. Słońce dopiero zaczęło wschodzić. Skoro
Babcia kazała mi się stawić rano to będzie rano. Aż ją zaskoczę. Po
nieprzespanej nocy i tak mam dość dobry humor i tryskam energią. Chociaż jakby
się zastanowić ja zawsze jestem w pełni sił. Po zjedzeniu pysznego ramen ubrałem
się w swój codzienny strój. Ogarnąłem z grubsza swój pokój i wyszedłem z domu.
Dopiero teraz do mnie dotarło, że idę walczyć z Kyuubim. Mimo to dalej byłem w
dobrym humorze. Może uda mi się przekonać tego idiotę, że nawet z nim mogę się
zaprzyjaźnić. Gdy tylko doszedłem do głównej ulicy Konohy, prowadzącej do
siedziby Hokage zdziwiłem się, że nie tylko ja kierowałem się w tamtą stronę.
Co więcej szyli tam zwyczajni ludzie. Normalnie to... normalne. Zazwyczaj idą
tam zwykłe osoby, ale nigdy w takich tłumach i o tak wczesnej porze. Hokage
chce coś ogłosić? Kolejne zdziwienie uderzyło we mnie kiedy ludzie ustępowali
mi drogę. Miałem czyste pole aby dotrzeć do Babuni. Czy ja coś zrobiłem? Nie
mogłem się dalej zastanowić gdyż ogarną mnie szok gdy ujrzałem budynek Godaime.
Na dachu zostało stworzone coś w stylu wielkiej bariery. Wymsknęło mi się tylko
krótkie "wow". Poszczególni shinobi kręcili się gdzieś w pobliżu.
Zauważyłem też masę ludzi z ANBU. Zdobycie kontroli nad demonem wymaga aż
takiego zamieszania? Udałem się do gabinetu Hokage. Czekało tam kilka osób poza
nią. Ojciec Ino i Shikamaru, Shizune, Kakashi i Sakura.
- Ohayo - uśmiechnąłem się na powitanie. Założyłem ręce za
głowę.
- Widzę, że humorek dopisuje - znikąd pojawił się
Ero-sennin. Pewnie znowu siedział za oknem.
- Wyjaśnię ci jak wszystko ma wyglądać - zaczęła Babcia
Tsunade nie dając mi odpowiedzieć swojemu mistrzowi. Przytaknąłem. - Na dachu
powstała bariera uniemożliwiająca ucieczce Dziewięcioogoniastemu - słysząc to
chciało mi się śmiać. No ale niech próbują.
- Wejdziesz tam z Yamato i Inoichim. Yamato będzie
kontrolował Kyuubiego i w razie kłopotów będzie znowu go pieczętował. Inoichi
będzie transmitował nam to co będzie działo się w środku. Jeśli mu się uda to
podłączy się z tobą, abyśmy mogli mieć wgląd w twoją podświadomość - powiedziała.
- Czyli zrobicie sobie przedstawienie ze mną i Kyuubim w
roli głównej? - Zapytałem. Nie bardzo odpowiadał mi ten pomysł.
- Nie nazwałabym tego tak - uśmiechnęła się Tsunade.
- A ci wszyscy ludzie? - To już zupełnie mi nie pasowało.
Jeśli coś by się stało i Lis ich zaatakował nie wybaczyłby sobie tego. Moja
mina nie wskazywała niczego dobrego.
- Oni tu przyszli bez mojego zaproszenia czy zgody - Babcia
wstała zaa biurka. - Oni w ciebie wierzą - dodała. Uśmiechnąłem się na te
słowa. To na pewno mnie zmotywuje.
- Teraz posłuchaj co masz zrobić gdy znajdziesz się przed
Lisem - usiadła na rogu stołu. - Musisz wciągnąć jego chakrę do swojego ciała.
Chakrę możesz złapać tylko chakrą, rozumiesz? - Zapytała na co kiwnąłem głową.
Wtedy zapanowała cisza. Westchnąłem.
- Gotowi? - Zacisnąłem ręce w pięści i z uśmiechem udałem
się z całym towarzystwem na dach nie czekając na odpowiedź. Do wnętrza bariery
wszedłem tylko ja, Inoichi i Yamato tak jak było w planie. W środku było bardzo
cicho. Nic nie słyszałem. Zauważyłem, że ninja odpowiedni za barierę złożyli
jakieś pieczęcie. Otaczające mnie ściany pociemniały. Teraz to i nawet mało
widziałem. Yamato użył swojego jutsu do stworzenia pola pozwalającego mu
kontrolować pieczęć. Usiadłem i zamknąłem oczy.
- Naruto spróbuję obraz z twojej podświadomości przekazać do
odbiornika poza barierą - poczułem jak ojciec Ino przykłada rękę do mojej
głowy. Odciąłem się od świata rzeczywistego. Skupiłem się i po chwili stanąłem
przed klatką Kyuubiego. Czułem wodę sięgającą do moich kostek i wilgoć.
Otworzyłem oczy i stanąłem tuż przed obliczem lisa. Oddzielała nas brama.
- Witaj. Twoje oczy jak zwykle przepełnione są złem -
odparłem spokojnie na powitanie.
- Naruto, draniu! - Przymrużył niebezpiecznie oczy. Chciałem
dostać się do pieczęci, która znajdowała się kilka metrów nade mną. Jak na
zawołanie zacząłem unosić się do góry. Był to powolny proces, więc postanowiłem
odezwać się do Lisa widząc jego skwaszoną minę.
- O co chodzi? - Zapytałem.
- Nie czuję w tobie złości. Gdzie się ona podziała!? Gdzie
jest prawdziwe ty?! - Uniósł głos.
- Tutaj jest, przed twoimi oczyma - odparłem spokojnie.
Kyuubi nie zareagował. Znalazłem się na przeciwko pieczęci. Po krótkim
zastanowieniu zerwałem ją gwałtownym ruchem. Pod spodem zobaczyłem znajomy mi
symbol. Podciągnąłem swoją koszulkę, aby odkryć brzuch. Złapałem z jej koniec
zębami, bo potrzebowałem wolnej ręki.
- Co zamierzasz zrobić? - Zawarczał Lis.
- Nie widzisz, że mam zajęte usta? - Wypaplałem niewyraźnie.
Podniosłem rękę i zebrałem chakrę na końcu palców. Na środku mojej dłoni
pojawił się symbol ze zwoju z kluczem do mojej pieczęci. Następnie rozszerzył
się aż do łokcia. Na brzuchu również pojawił się znajomy mi znak. Przyłożyłem
dłoń do pieczęci na nim i przekręciłem dłoń zrywając ją. Znak na bramie jak i
moim brzuchy zaczął się rozwijać. Towarzyszył temu dźwięk, który kojarzył mi
się z przekręcaniem klucza. Gdy tylko pieczęć skończyła się rozwijać Kyuubi
zamachnął się łapą na bramę otwierając ją. Odepchnął mnie tym do tyłu po czym
uniósł łeb w moją stronę i głośno ryknął. Sam jego krzyk był w stanie mnie
odepchnąć. Jest silny. Przygotowałem swoją chakrę do wciągnięcia go. Już
chciałem spróbować ją wyciągnąć gdy odepchnął mnie ogonem w tył. Stanąłem i
uśmiechnąłem się do siebie.
- Silny jest - mruknąłem. Wtedy uspokoił się.
- Rozumiem, chcesz mnie kontrolować - powiedział spokojnie,
lecz po chwili i tak wybuchł złością. Przybliżył do siebie dziewięć ogonów i
zaczął kumulować ogromny atak. Jak się nie mylę to Bijuudama. Chyba jednak się
pomyliłem gdyż stworzył małą kulkę, którą zjadł. Otworzył paszczę i ryknął w
moją stronę skumulowaną mocą. Zasłoniłem się ręką i odleciałem do tyłu. Na
szczęście atak uderzył w ścianę za mną. Ułożyłem ręce w pieczęci potrzebnej do
klonowania. Aktywowałem również Tryb Mędrca. Postanowiłem wprowadzić własny
atak. Stworzyłem Ogromnego Rasengana.
- Do dzieła! - Krzyknąłem i ruszyłem na niego. Obronił się
jednym ogonem. Odepchnął mnie z ogromną siłą do tyłu. Nie miałem czasu nawet
upaść gdyż zaczął mnie atakować ogonami. Ataki były szybkie, więc i ja musiałem
szybko ich unikać. Skakałem odbijając się jeden od drugiego, ale w pewnym
momencie nie zauważyłem jego łapy, która mnie przygniotła.
- Naprawdę uważasz, że możesz mnie pokonać? - Zapytał
lekceważąco. Próbowałem się wyrwać, ale jego siła była zbyt duża.
- Myślisz, że w innym wypadku zerwałbym pieczęć? -
Warknąłem. - Poza tym... - zerknąłem w prawą stronę. Wtedy zniknąłem, a raczej
mój klon. Kolejny złapał go za ogon i przerzucił na drugą stronę. Bestia upadła
na plecy. W tym czasie ja z przygotowanym wcześniej Rasenshurikenem uderzyłem w
niego. Gdy moja technika dalej na niego działała postanowiłem złapać za jego
chakrę. Zacząłem ją z niego wyciągać.
- To moja szansa. Jest osłabiony - stwierdziłem sam do
siebie zachęcając się do walki. Jednak w tej chwili moja technika skończyła
swoje działanie, a Kyuubi podniósł się na łokciach (przyp. aut. - On ma łokcie?
:D Niech będzie, że ma.). Uśmiechnął się i jego chakra zaczęła przepełniać
moją. Zacząłem drżeć w chwili gdy cała jego chakra na mnie wpłynęła. Czułem
nienawiść.
Zabiję ich! Czuję ich
cierpienie...
Usłyszałem głos w swojej głowie.
Nienawiść. Pomocy...
Rozszerzyłem oczy. Poczułem też, że straciłem tryb mędrca.
Nienawidzę tego. Chcę
zemsty. Muszę się zemścić!
W mojej głowie pojawiły się rozmazane postaci, ale wyglądał
to tak jakby mnie otoczyły. Złapałem się za głowę.
- Co to jest? - Wyszeptałem. Czułem, że Dziewięcioogoniasty
pochłania moją chakrę, ale nie mogłem zareagować. Byłem otumaniony. To jego
chakra tak na mnie wpływała?! Ta cała nienawiść pochodzi od niego?
- Nie dasz rady kontrolować mojej mocy. Jesteś tylko małą
częścią mojej nienawiści! - Usłyszałem Lisa. Było mi ciężko oddychać. Powietrze
było coraz cięższe, a ja czułem się paskudnie.
Czy to ten dzieciak?
Przepadnij! Nikt nigdy nie będzie cię szanować.
Rozmazane postaci zaczęły przybierać kształt ludzi.
Wyglądało to tak jak obrazy z mojego dzieciństwa.
Zjedżaj! Przepadnij!
Znikaj! Odejdź stąd! Wynocha!
Zacząłem być zły na tych ludzi i na to jak traktowali mnie w
dzieciństwie. Chciałem ich zniszczyć. Po chwili jednak próbowałem się otrząsnąć
z tego. Zacisnąłem oczy i zęby.
- Odejdź stąd i nigdy nie wracaj! - Wywarczałem przez zęby.
I nagle jakby na spełnienie mojej prośby ogarnął mnie spokój. Poczułem wokół
siebie spokój i ciszę, a przeklęte głosy zniknęły.
- Spokojnie, możesz tu zostać... - usłyszałem delikatny
głos. Pasował do tutejszego spokoju. Otworzyłem oczy.
- ...Naruto - gdy usłyszałem swoje imię uniosłem głowę do
góry. Przede mną stała śliczna kobieta z długimi czerwonymi włosami. Dłoń
trzymała na swoim sercu jakby chciała kogoś uchronić i uspokoić. Nie pasowała
do mojej podświadomości z Kyuubim.
- Co robisz w takim miejscu? - Zacisnąłem ręce i zrobiłem
krok w przód. - I skąd znasz moje imię?
- No tak, to zrozumiałe, że nie wiesz - wyglądała jakby
wcale nie zdziwiła się słysząc moje pytania. - Może domyślasz się kim jestem? -
Uśmiechnęła się lekko. Zdziwiłem się słysząc to. Kim ona może być? We mnie
istnieje tylko Kyuubi. Zastanawiałem się dokładnie ją obserwując. Zaśmiała się.
To zupełnie zbiło mnie z tropu.
- Jesteś formą Kyuubiego? - Palnąłem oskarżycielsko. Kobieta
zdziwiła się lecz po chwili zaczęła się śmiać tak głośno, że złapała się za
brzuch.
- Próbujesz mnie nabrać... - nie skończyłem gdyż dostałem w
głowę.
- Mylisz się, dattebane - z miłej zmieniła się w potwora.
Wyglądała trochę jak Sakura gdy ta się na mnie wścieka.
- Itai! - Złapałem się za głowę. - Eeto, dattebane? -
Zdziwiłem się słysząc praktycznie moją odzywkę. Spojrzałem na nią. Zaśmiała się
i w geście zakłopotania złapała się za głowę.
- Trochę mnie poniosło - zaczęła. Wtedy nasunęła mi się
pewna, głupia myśl. Czy ona może być... - Z natury jestem niecierpliwa, do tego
bardzo szybko mówię, przez co czasami wypowiadam bardzo dziwne wyrazy. Staram
się to kontrolować, ale nie daję rady gdy jestem bardzo podekscytowana -
kontynuowała. Ten opis idealnie pasował do mnie. Moja teoria coraz bardziej
zaczęła się pogłębiać co do jej osoby.
- A co z tobą? Mam nadzieję, że nie odziedziczyłeś po mnie tych
przyzwyczajeń? - Po tym pytaniu byłem już pewny. Otworzyłem szeroko oczy.
- Więc... - nie mogłem wypowiedzieć ani słowa. Kobieta
uśmiechnęła się widząc moją minę.
- Więc Minato nic ci nie powiedział? - Zapytała. - Dobry
Boże - dodała widząc moje drżenie. Chciało mi się płakać.
- Tak, jestem twoją... - nie dane było jej skończyć gdyż ją
przytuliłem. Zacisnąłem ręce wokół jej ciała. Drgałem ze wzruszenia.
- Ja zawsze marzyłem, żeby cię spotkać, dattebayo. -
wyszeptałem w jej ramię. Czułem, że po moim policzku spływa łza.
- Dattebayo? To na pewno mój syn - zacisnęła swoje dłonie w
uścisku na moich plecach. Resztki nienawiści od Kyuubiego odleciały w dal.
Jedyne co teraz się dal mnie liczyło to to, że znajduję się w objęciach mojej
matki. Po chwili uśmiechnąłem się i odsunąłem się od niej.
- Mamo, jest tak wiele rzeczy o które chcę zapytać! -
Podekscytowałem się. W dodatku mogłem się do kogoś zwrócić mamo. Nareszcie!
- Możesz pytać o co chcesz. Jednak najpierw musimy poskromić
Lisa - odpowiedziała. Kiwnąłem głową i przeniosłem się znów do Kyuubiego.
Zmniejszyłem przepływ jego chakry, która mnie z nim łączyła, a z mojego ciała
wyłoniło się kilkanaście łańcuchów. Nie było to zbyt przyjemne uczucie. Oplotły
one Dziewięcioogoniastego tak, że z pewnością nie mógł się ruszyć.
- Ta chakra należy do Kushiny! - Usłyszałem zdziwienie w
jego głosie. Wtedy na nowo przywołał mnie głos mojej matki.
- Minato do stworzenia pieczęci użył również mojej chakry,
żebym mogła ci pomóc gdy będziesz chciał zyskać kontrolę nad mocą demona -
powiedziała choć wyleciało mi to szybko przez głowę. Uśmiechałem się jak głupi
do sera i przyglądałem się jej z precyzyjną dokładnością.
- Słuchasz mnie? - Chyba zauważyła moje rozkojarzenie.
- Po prostu cieszę się, że mam taką śliczną mamę - stwierdziłem
i wyszczerzyłem się szerzej o ile to było możliwe.
- Dziękuję - uśmiechnęła się. - Przykro mi, że twarz masz po
mnie, ale przynajmniej włosy odziedziczyłeś po ojcu - przeprosiła, ale dalej
się uśmiechała. Zdziwiłem się.
- Dlaczego? Posiadanie wyglądu mojej ślicznej mamy czyni
mnie przystojniakiem - uśmiechnąłem się zadziornie. - Po za tym masz piękne
włosy, więc założę się, że mi również by pasowały - zastanowiłem się na głos i
wyobraziłem sobie siebie w prostych, czerwonych włosach. Jak na moją wyobraźnię
nie wyglądałem źle. Moja mama zaśmiała się.
- Jesteś dopiero drugim mężczyzną, któremu podobają się moje
włosy - westchnęła. Zdziwiłem się. Przecież są piękne.
- Naprawdę? Kto był pierwszy? - Zapytałem.
- To oczywiste, że twój ojciec - wyjaśniła i położyła dłoń
na moim ramieniu. Wtedy przypomniała mi się pewna sprawa, o której zawsze
chciałem wiedzieć.
- Rozumiem! - Krzyknąłem ożywiony. Kushina zdziwiła się
widząc moje poruszenie.
- Bo wiesz, zawsze chciałem zapytać cię o bardzo ważną
rzecz. Jak się w sobie zakochaliście? - Zapytałem szybko. Na jej policzki wdarł
się rumieniec i zawstydziła się. Zaczęła się śmiać.
- To strasznie krępujące pytanie, dattebane - wypaplała.
Uśmiechnąłem się.
- Znowu to powiedziałaś! - Krzyknąłem wskazując na nią
palcem. - Jesteś podekscytowana! - Podkreśliłem to zdanie dzieląc je na sylaby
i wyraźnie je akcentując.
- Po prostu spytałeś o to zbyt szybko, dattebane! -
Podniosła lekko głos tłumacząc się.
- Znowu - zaśmiałem się, a ona razem ze mną. Nareszcie
doczekałem się momentu, w którym mogę swobodnie porozmawiać i pośmiać się z
własną matką. Byłem taki szczęśliwy. Wtedy uspokoiła się.
- Niech pomyślę - zaczęła się zastanawiać. Złapała mnie za
rękę.
- To był dzień kiedy przeniosłam się do Wioski Liścia -
zaczęła opowiadać, a ja widziałem przed sobą klasę pełną dzieciaków. Zdziwiłem
się, ale ona ścisnęła mocniej moją dłoń dając mi znać, że tak ma być. Widziałem
jak mała dziewczynka rozglądała się po twarzach w klasie. - To wtedy pierwszy
raz spotkałam twojego ojca - mama kontynuowała.
- Od dzisiaj do waszej
klasy będzie chodziła nowa koleżanka - usłyszałem głos nauczyciela.
- Nazywam się Uzumaki
Kushina, dattebane! - Krzyknęła dziewczynka, która była miniaturką mojej
mamy. Jednak po chwili speszona, zakryła usta dłońmi. Wtedy zapanowało
poruszenie w klasie. Dookoła można było słyszeć szepty na temat czerwonych
włosów dziewczynki. Nie były one zbyt przyjemne. Nauczyciel próbował uciszyć
klasę.
- Ja... - zaczęła
cicho Kushina, aby za chwilę unieść głos. - Pragnę zostać pierwszą kobietą Hokage! - Spowodowała tym ciszę. Wtedy
wstał pewien blondyn, który był moim ojcem.
- Ja również marzę,
żeby zostać Hokage, którego będą wszyscy szanowali - uśmiechnął się. Zdziwiłem
się, ale również zrobiło mi się tak jakoś ciepło na sercu. Mój ojciec miał w
dzieciństwie takie samo marzenie jak ja. Uśmiechnąłem się.
- Chciał zostać Hokage, którego wszyscy mieszkańcy będą
szanowali, co? - Zadałem pytanie nie wymagające odpowiedzi.
- Wtedy nie wyglądał jeszcze na człowieka godnego zaufania,
dlatego nie traktowałam poważnie jego słów - wyjaśniła mi czerwono-włosa.
Zdziwiłem się.
- Przecież ojciec wyglądał mi na bardzo silnego -
zauważyłem. W końcu został Hokage.
- Wiem, ale byłam wtedy bardzo młoda i nie wszystko
rozumiałam - odparła spokojnie mama. Jednak po chwili zaśmiała się pod nosem
jakby na myśl o wspomnieniach. - Jednak miałam tupet, żeby zaraz po przybyciu
do nowej wioski ogłosić swoją kandydaturę na Hokage - uniosła palec wskazujący
do góry wyjaśniając. - Od samego początku dokuczali mi chłopcy z klasy -
kontynuowała. - Nazywali mnie pomidorem.
Znowu przeniosłem się do klasy.
- Pomidor! Od dzisiaj
będziemy nazywać cię pomidorem - powiedział jeden z nich wskazując na
Kushinę.
- Masz okrągłą,
pulchną twarz i czerwone włosy - wyjaśnił drugi tonem takim jakby w ogóle
się nie mylił. Przyjrzałem się małej Uzumaki. Może mieli trochę racji, ale
dalej była piękna.
- Pomidor nie może
zostać Hokage. Nienawidzę pomidorów! - Powiedział kolejny. Wokół mojej
matki zebrało się kilka chłopaków.
- Nikt nie będzie
szanował pomidora na stanowisku Hokage! - Podsumował ten, który wszystko
zaczął.
- Hej! Więc tato obronił cię przed tymi zaczepkami! - Po
krótkiej chwili wymyśliłem taką teorię.
- Nie, nawet nie wiesz jak bardzo się mylisz! - Moja matka
przybrała złośliwy uśmiech i pochłonęły ją wspomnienia. Zacisnęła dłoń w pięść.
- Pomidor, z wielką niechęcią musiałam przyznać, że to przezwisko do mnie
pasowało - dodała, a ja ujrzałem małą dziewczynkę, która zaczęła się
czerwienić. Widząc to, któryś z chłopaków krzyknął:
- Pomidor chyba
dojrzał, bo jest cały czerwony! - Wskazał na moją matkę.
- Rozpocznijmy
Festiwal Pomidorów! Czas na zbiory! - Krzyknął następny i złapał za włosy
Kushiny ciągnąc za nie. Wtedy zareagowała. Złapała go za rękę, w której trzymał
jej włosy.
- Kogo nazywasz
pomidorem? - Wysyczała. Mocniej ścisnęła jego dłoń. - Ja też nienawidzę pomidorów! - Krzyknęła i w jednej chwili powaliła
wszystkich otaczających ją chłopaków. Zaczęli uciekać. Złapała tego, który
wszystko zaczął i zaczęła go bić.
- Jeśli będziecie mnie
tak nazywać to pożałujecie! - Wtedy przestała, bo zauważyła, że Minato się
jej przygląda. - Ty też chcesz oberwać?
- Rzuciła w gniewie. Chłopak natychmiast odwrócił wzrok.
- Za każdym razem gdy ktoś mnie przezwał, odwdzięczałam mu
się, robiąc z jego twarzy siekanego pomidora! - Moja matka wyglądała jeszcze
bardziej przerażająco. Jej oczy błyszczały niebezpiecznie. Oblał mnie zimny pot
i przeszły dreszcze. Odsunąłem się na bezpieczną odległość i przełknąłem głośno
ślinę. Moja matka jest przerażająca. Rozumiem już dlaczego Kiba i Shikamaru tak
narzekają na swoje matki.
- Stałam się dziewczyną, o długich, krwistych włosach, która
potrafiła pobić do nieprzytomności każdego chłopaka, więc nadano mi nowe
przezwisko - dalej wyglądała niebezpiecznie. - Czerwonokrwista Habanero! -
Tutaj musiałem się zgodzić. W tym momencie wyglądała identycznie. Wtedy się
uspokoiła.
- Ciągle walczyłam.
Oczywiście wygrywałam wszystkie walki, bo byłam Czerwonokrwistą Habanero -
powiedziała spokojnie. Wiedziałem, że już jest bezpiecznie, więc odetchnąłem z
ulgą. - Jednakże... - znowu widziałem przed sobą moją mamę w młodości. Teraz
biegła ścieżką otoczoną kwitnącymi wiśniami. Zatrzymała się gdyż za drzewa
wyszedł chłopak, który najbardziej ją przezywał. Tuż za nim stał starszy od
nich chłopak, który był już ninja. Uśmiechnął się drwiąco.
- To przez ciebie
cierpi mój młodszy braciszek? - Zapytał. Moja matka jednak się go nie
przestraszyła.
- Dostaje mu się, bo
ciągle mnie zaczepia - wskazała na kolegę z klasy. - Tchórz! - Rzuciła oskarżycielsko. Chłopak speszył się, a jego straszy
brat zerknął na niego ze złością, lecz po chwili na jego twarzy znów pojawił
się uśmieszek.
- Jestem genninem.
Robi wrażenie, co? - Zaczął się przechwalać i wskazał na swoją opaskę ze
znakiem Konohy. - Wszystkim, którzy
zaczepiają mojego udzielam dobrej lekcji - wyjaśnił i strzelił kostkami w
palcach. Kushina przybrała bojową postawę, lecz po chwili zaczęła uciekać
skacząc między drzewami. W pewnym momencie gennin rzucił w nią kunaiem, którego
ominęła i wbił się w drzewo przed nią. Odbiła się od niego i zaatakowała
chłopaka. Ten upadł na ziemie, lecz okazało się, że była to technika podmiany i
na jego miejscu pokazał się kawałek drewna. Dziewczyna była zdziwiona. Chłopak
pojawił się za nią, uderzył ją w kark i kopną w plecy. Kushina jęknęła z bólu i
poleciała na ziemię. Gennin pociągnął ją
za włosy.
- To zwykły dzieciak.
Nie potrafisz nawet rozpoznać techniki podmiany? - Pociągnął mocniej. - Twoje włosy są proste jak nici. Są okropne
- dodał. Jego młodszy brat zaśmiał się i spojrzał na nią.
-
Masz za swoje!
Jednak po chwili przestał, bo dziewczyna zaczęła płakać.
Okazała słabość. Pokazała, że jest człowiekiem.
- Ja sama nienawidzę
moich włosów - zaczęła się wyrywać chłopakowi. Udało jej się, ale wyrwano
jej też dużo włosów. Zaczęła atakować gennina. - Ale to moje włosy, innych nie mam, więc jaki mam niby wybór?! - Krzyczała
przez łzy. Jego młodszy brat zabrał nogi za pas. Krzyknął tylko ''to Czerwonokrwista
Habanero ". Kushina przestała bić starszego z nich. Chłopak wytarł usta z
krwi i rzucił w nią wyrwanymi wcześniej włosami.
- Nie jesteś jedną z
nas! Ktoś z zewnątrz nigdy nie zostanie Hokage! - Krzyknął i uciekł. Po tej
scenie zrozumiałem, że moja matka tak jak ja nie miała łatwego dzieciństwa.
Dziewczynka odwróciła się i na drzewie zobaczyła blondyna, który się temu
przyglądał.
- Nie pomogłeś mi, bo
nie pochodzę z wioski?! - Rzuciła w jego stronę. Nie dała mu się nawet
wytłumaczyć, ponieważ uciekła. Przed nią, pośród drzew ukazała się góra Hokage.
- Kiedyś nienawidziłam swoich włosów, ale pewne zdarzenie to
zmieniło - wyjaśniła mi mama. Zdziwiłem się, ale nic nie powiedziałem. Wtedy
zobaczyłem moją mamę już jako shinobi, najpewniej jako gennina. Weszła do domu,
ale był pusty. Po chwili z cienia wyłonili się jacyś ninja i zaatakowali
Kushinę. Po kilku minutach było słychać tylko jej krzyk o pomoc.
- Moja chakra jest wyjątkowa. Ze względu na nią zostałam
porwana przez Wioskę Chmury - zmartwiłem się. - By zostawić trop co jakiś czas
wyrywałam sobie włos i upuszczałam go na ziemię. Nie miała jednak zbyt wielkich
nadziei, że ktoś będzie próbować mnie uratować. Gdy zbliżaliśmy się do granicy,
poddałam się - słuchałem mając przed sobą obraz tamtych wydarzeń. Wtedy
zobaczyłem jak ktoś eliminuje wrogów. Padali jeden po drugim. Mimo to
dziewczyna dalej wlekła się przed siebie. Musiała być bardzo zmęczona. Przed
nią pojawiła się postać, a ona się zatrzymała.
- Jesteś ranna? -
Uniosła głowę do góry, ale było ciemno, więc trudno było jej dostrzec kto ją
uratował. Po chwili postać została oświetlona blaskiem księżyca. Był to Minato.
- Przybyłem cię
uratować - słysząc to Kushina uśmiechnęła się delikatnie i padła na ziemię
zmęczona. Chłopak był na szczęście dość szybki i amortyzował ją. - Już nic ci nie grozi - zapewnił ją i
wziął na ręce. Zdziwiła się tym gestem, ale nie protestowała. Sznur krępujący
jej ręce zniknął, a oni ruszyli w stronę Wioski Liścia. Uzumaki zauważyła w
jego ręce swoje pojedyncze włosy.
- To przecież... -
zdziwiła się, ale blondyn jej przerwał.
- Masz piękne włosy,
więc zauważyłem je od razu - słysząc to dziewczyna zerknęła na niego jakby
czekając na jego śmiech i powiedzenia, że był to żart. Nie doczekała się.
- Zawsze mnie
ignorowałeś - odwróciła od niego wzrok.
- Bo wiem, że jesteś
silna fizycznie i mentalnie - powiedział. Zatrzymał się na jednym z drzew.
- Jednak to walka między wioskami. Twoje
dotychczasowe walki były trochę inne, więc... - zrobił pauzę.
- Więc? - Mruknęła
przyglądając cię mu.
- Nie chciałbym cię
stracić - dziewczyna słysząc to uśmiechnęła się delikatnie, a na jej twarzy
zagościł rumieniec. Jednak po chwili zrzedła jej mina.
- Nawet jeśli jestem
obca? - Zapytała szeptem.
- Dlaczego tak
sądzisz? Żyjesz w Konosze, więc jesteś jedną z nas - wyjaśnił blondyn i
uśmiechnął się.
- W tamtym momencie Minato w moich oczach stał się
wspaniałym ninja. Był mężczyzną moich snów. Zmienił mnie. Włosy, których
wcześniej nienawidziłam doprowadziły mnie do mojej drugiej połówki. Stały się
czerwonymi nićmi przeznaczenia. Zaczęłam uwielbiać swoje włosy - powiedziała
moja mama. - No i...zakochałam się w Minato - dodała rumieniąc się.
Wyszczerzyłem się słysząc jej opowieść. Była wspaniała.
- Chciałabym przekazać ci słowa, które mówię tylko osobom
komplementującym moje włosy. Naruto, chcesz je usłyszeć? - Zapytała mnie, a ja
ochoczo kiwnąłem głową na znak potwierdzenia.
- Kocham cię - uśmiechnęła się. Ogarnął mnie spokój, a w
środku zrobiło mi się przyjemnie ciepło. Ktoś powiedział mi, że mnie kocha. To
takie niesamowite uczucie. Uśmiechnąłem się ciesząc się z tego powodu. Jednak w
tej chwili mama dźgnęła mnie palcem.
- Powiesz mi co jest owocem miłości Czerwonokrwistej
Habanero i Żółtego Błysku Liścia? - Zaśmiałem się słysząc to pytanie. Wstałem i
złapałem się za bluzę naciągając ją.
- Pomarańczowy Hokage Konohy, dattebayo! - Krzyknąłem.
- Czyli coś wspaniałego, dattebane - uśmiechnęła się.
Zaśmiałem się.
- Hokage - mruknęła. - Twoje marzenia są kontynuacją marzeń
moich i Minato - stwierdziła.
- Zrealizuję je wszystkie! - Zapewniłem ją z uśmiechem na
twarzy. Jej oczy zalśniły od łez.
- Naruto... - szepnęła. Wtedy spoważniałem.
- Jednak najpierw trzeba zająć się Lisem - słysząc to mama
również spoważniała. Usłyszałem ryk szalejącego Kyuubiego. Lis dalej leżał
skrępowany łańcuchami. Byłem zupełnie opanowany. Ogarnął mnie spokój.
Przepełniało mnie szczęście. Nienawiść Demona zniknęła. Mogłem go pokonać.
Krzyknąłem bojowo.
- Cholerna Kushina! - Warknął pod nosem Kyuubi. Jego chakrę,
która mnie z nim łączyła zmieniłem na swoją.
- Mojej chakry, która utrzymuje Lisa w ryzach nie wystarczy
na długo. Musisz go teraz pokonać - dopingowała mnie matka.
- Tak jest - odsalutowałem z poważną miną. Stworzyłem
kilkadziesiąt klonów.
- Przeklęty gówniarz! - Dziewięcioogoniasty krzyknął i
rozerwał łańcuchy.
- Jest naprawdę silny - stwierdziła moja mama. W tym czasie
moje klony dobrały się w pary i stworzyły Rasengany. Wyszła mi z tego zapora z
Rasenganów.
- Nie lekceważ mnie! - Kyuubi zamachnął się łapą i odparł
mój atak.
- Nie powiedziałam jeszcze ostatniego słowa! - Wtrąciła się
moja mama. Jej łańcuch złapał go za nogę i wywrócił go. Szybko użyłem Trybu
Mędrca i stworzyłem atak zapory z ogromnych Rasenganów. Ten atak skutecznie
odrzucił Lisa o kilkanaście metrów. Nie czekając aż się pozbiera pobiegłem w
jego stronę z gotowym do użycia Rasenshurikenem.
- Jeszcze raz! - Krzyknąłem bojowo.
- Co to za moc? - Zdziwił się Kyuubi będąc ciągle uderzanym
przez mój atak. W tym czasie razem z klonami ciągnąłem jego chakrę.
- Odczep się! - Krzyknąłem gdy widziałem, że już mało
zostało. Po chwili miałem całość.
- Udało się! Wciągnąłeś całą jego chakrę! - Pochwaliła mnie
mama. Moje klony zniknęły, a cała pomarańczowa chakra znalazła się w moim
ciele. Wtedy nastąpiła dziwna rzecz. Byłem otoczony chakrą Kyuubiego, ale nie
taką jaka mnie pochłania gdy Lis próbuje przejąć nade mną kontrolę. Ta nie
zadawała mi ran. Byłem cały pokryty żółtymi i pomarańczowymi płomieniami.
- Czy to jest... - zacząłem dokładnie oglądając swoje ciało.
Zerknąłem na Lisa. Wyglądał tak jakby ktoś nie karmił go od wieków.
- Naruto, przeklęty draniu! - Wysyczał. - Rozwścieczyłeś
mnie, Naruto! - Uniósł głos. W sumie nic nowego. Zauważyłem, że lubi sobie
pokrzyczeć. Zaczął tworzyć Bijuudamę. Tym razem naprawdę. Musiałem go
zatrzymać.
- Nadal zostało ci tak dużo mocy? Jesteś niesamowity! -
Uśmiechnąłem się. Jednak nie mogłem pozwolić mu na ten atak. Przekręciłem swoją
pieczęć na brzuchu, a na ogony Kyuubiego zaczęły spadać drewniane bramy.
Bijuudama zaczęła pękać, a po chwili nic po niej nie zostało. Zamknąłem go za
bramą.
- Technika Mędrca Sześciu Ścieżek? - Zdziwił się Lis, ale
tego nie skomentowałem. - Nie zapomnę ci tego, Naruto! - Powiedział na koniec.
- Wybacz Kyuubi, ale zrobiłem to także dla ciebie. Będziesz
musiał wytrzymać w zamknięciu jeszcze przez jakiś czas - wyszeptałem. Wtedy
znalazłem się przed moją matką. Trzymała mnie za ręce.
- Udało ci się, Naruto - pogratulowała mi. Nagle mnie
oświeciło. Ona nie będzie tu ze mną na zawsze. Zacisnąłem dłonie na jej rękach.
Ze smutnym wzrokiem zadałem jej pytanie:
- Mamo, gdzie teraz pójdziesz?
- W końcu będę mogła dołączyć do Minato - uśmiechnęła się
pogodnie. Cieszę się, że znowu zobaczy się z tatą. Mimo, to nie chcę, żeby mnie
zostawiła. Widząc jej uśmiech spuściłem głowę w dół. Nie mogę być taki egoistą.
Powinienem chociaż trochę się cieszyć.
- Jednak zanim odejdę muszę ci coś powiedzieć - popatrzyłem
na nią. Była śmiertelnie poważna. - Naruto, powiem ci co się stało naprawdę
podczas twoich narodzin, szesnaście lat temu - kontynuowała widząc moje
zaciekawienie.
- Czyli stało się coś niezwykłego? - Zapytałem zmartwiony.
Nie potwierdziła ani nie zaprzeczyła.
- Przed tobą to ja
była Jinchuurikim Kyuubiego. Zacznijmy od tego - dodała. Ogarnął mnie szok. Ona
też musiała zmierzyć się z tym bólem? Nie dość, że była prześladowana przez
swoje włosy i to, że nie pochodziła z Konohy to jeszcze to.
- Byłaś Jinchuurikim Kyuubiego? - Powtórzyłem w szoku.
Potwierdziła.
- Zanim dowiesz się tego co stało się szesnaście lat temu,
musisz poznać więcej szczegółów o mnie. Zostałam wybrana na drugie naczynie dla
Lisa. Prawda jest taka, że właśnie w tym celu zostałam sprowadzona do Konohy -
powiedziała. - Pochodzę z Wioski Wiru - dodała.
- Wiem, Ero-sennin mi powiedział - wtrąciłem.
- Ero-sennin? - Zaczęła się śmiać. - Boże, to przezwisko do
niego idealnie pasuje - uspokoiła się. Normalnie sam bym zaczął się śmiać na
wieść, że więcej osób niż ja uważa tego starucha za zboczucha, ale dalej byłem
otumaniony tym, że moja matka byłą Jinchuurikim.
- Jak mogli wybrać osobę spoza kraju?! - Krzyknąłem zły.
- To prawda, że pochodzę z innej wioski i kraju, jednakże Kraj
Ognia i Kraj Wiru, co za tym idzie Wioska Liścia i Wiru były mocno ze sobą
powiązane. Ninja z Klanu Senju mieszkający w Konosze i shinobi z Klanu Uzumaki
z Wiru byli ze sobą spokrewnieni - wyjaśniła spokojnie. - Mieszkańcy Wioski
Wiru długo żyli, więc moja Wioska była również zwana Wioską Długowieczności, po
za tym specjalizowaliśmy się w technikach pieczętujących. Byliśmy również nieco
narwani - dodała. Słuchałem jej uważnie.
- Pieczęć Czterech Elementów, którą masz na brzuchu była
wzorowana na pieczęciach z mojej wioski. Moja matka nauczyła twojego ojca wielu
technik pieczętujących - słysząc to odruchowo złapałem się za brzuch.
- Naruto, znak znajdujący się na twoich plecach jest herbem
Wioski Wiru - odparła. Zdziwiłem się. Nie wiedziałem, że ten symbol ma jakieś
większe znaczenie. - Po dziś dzień znak ten jest uważany za symbol przyjaźni -
rzeczywiście na kamizelkach Jonninów i Chunninów widnieje ten znak.
- Dlaczego wybrali właśnie ciebie?! - Krzyknąłem.
- Bo nawet jak na moją wioskę urodziłam się z chakrą
wyjątkowo przystosowaną do kontrolowania demona - wyjaśniła. - Słyszałeś może o
walce Hashiramy Senju i Madary Uchiha? - Zapytała. Potwierdziłem.
- Przede mną Jinchuuriki była pewna kobieta, żona Pierwszego
Hokage. Nazywała się Uzumaki Mito - słysząc to pomyślałem, że może trzeba było
uczyć się historii w Akademii. - By pomóc swojemu mężu, który podczas walki z
Madarą przejął kontrolę nad Kyuubim zapieczętowała go w sobie. Od tamtego
momentu Liść kontrolował Dziewięcioogoniastego. Gdy dni pani Mito dobiegały
końca zostałam przyprowadzona do Konohy. Wtedy jeszcze o tym nie wiedziałam -
zrobiła przerwę
- Więc zostałaś wykorzystana! - Znowu uniosłem głos. Jak
władze w mojej wiosce mogły być tak bezwzględne?! Te dzidygi tylko szkodą.
Najpierw to potem Klan Uchiha. Pogadam sobie z Tsunade, żeby odesłała ich na
wcześniejszą emeryturę. Moja mama dalej kontynuowała opowieść. Mówiła to z
takim spokojem.
- Gdy poznałam prawdę, byłam w szoku. Wszystko było trzymane
w wysokiej tajemnicy. Wiedzieli o tym tylko Trzeci Hokage i kilku wysoko
postawionych urzędników - mówiąc to złapała mnie za rękę i przeniosła pod bramę
Konohy, gdzie była trzymana za rękę przez członka ANBU, a przed nią stał Trzeci
Hokage, ale nie wyglądał na takiego starego jakiego ja pamiętam. - Nawet
Legendarni Sannini o tym nie wiedzieli - dodała. - Byłam przytłoczona tą
wiadomością i samotnością jaka towarzyszyła mi w nowej wiosce - przymknęła
oczy. - Wtedy wezwała mnie do siebie pani Mito - spojrzała na mnie, a ja
znalazłem się w małym pokoiku gdzie na łóżku siedziała staruszka i moją mamę
jako małą dziewczynkę.
- Podejdź bliżej -
usłyszałem słaby głos starej kobiety. Kushina zrobiła to o co prosiła, a gdy
była tuż przed nią żona Pierwszego chwyciła ją za rękę i przytuliła do siebie.
- Ja również trafiłam
tutaj jako naczynie dla Kyuubiego. Wiem jaki wstrząsną tobą szok gdy się
dowiedziałaś. Musi przepełniać cię smutek. Na pewno bardzo cierpisz. Możesz mi
się zwierzyć - staruszka już zdobyła moje zaufanie. Było widać, że zna ból
bycia Jinchuuriki. Dziewczynka kiwnęła głową.
- Słuchaj uważnie. To
prawda, że nosimy w sobie demona, ale nawet Jinchuuriki mogą żyć szczęśliwie.
Przede wszystkim... - obraz znikł.
- ...musi przepełniać cię miłość - moja mama dokończyła jej
słowa, a ja się wzdrygnąłem. - Posiadanie ukochanej osoby i bycie przez nią
kochaną sprawi, że nawet jako Jinchuuriki będziesz żył szczęśliwie. Pani Mito
mi to powiedziała - dodała. Ogarnął mnie szok.
- Więc byłaś w stanie wieść szczęśliwie życie? - Zapytałem.
Potwierdziła i uśmiechnęła się promiennie. W moich oczach zebrały się łzy. Nie
każdy Jinchuuriki musi być skazany na samotność i smutek. Cieszyłem się, że
moja mama tego doświadczyła. Otarłem łzy.
- Naruto, dlaczego płaczesz? - Uśmiechnęła się. Zignorowałem
jej pytanie, bo coś mi się przypomniało.
- Tata powiedział, że szesnaście lat temu za atakiem na
Wioskę Liścia stał zamaskowany człowiek z Aktsuki. Nie mogłaś go wtedy
kontrolować - gdy to powiedziałem posmutniała.
- Widzę, że Minato nie zdradził ci zbyt wiele szczegółów. To
nawet zrozumiałe, więcej czasu zostawił mnie - zrobiła pauzę i znowu przybrała
poważny ton. - To prawda co powiedział ci ojciec. Jednak jeszcze chwilę przed
atakiem miałam demona w swoim ciele i kontrolowałam go - dodała.
- Więc co się stało? -Zadałem pytanie.
- Nie wiem skąd, ale ten zamaskowany człowiek znał pewien
sekret - westchnęła.
- Jaki sekret?
-Zainteresowało mnie to.
- Wiedział o momencie, w którym pieczęć wiążąca Lisa będzie
najsłabsza. Poczekał na ten moment i wykradł Kyuubiego - usłyszałem.
- Kiedy pieczęć może się osłabić? - Zapanowała cisza.
- W trakcie porodu. Ciąża kobiety Jinchuuriki trwa około
dziesięciu miesięcy i w tym czasie pieczęć wiążąca demona słabnie, ponieważ
energia normalnie używana do jej podtrzymania jest przekazywana na rozwój
dziecka - chłonąłem każde słowo. Skąd ten człowiek o tym wiedział? Kim on do
cholery jest, żeby mieć takie informacje?! Stałem tam otępiały.
- W takim razie... - wyszeptałem.
- To było dziesiątego października szesnaście lat temu -
przed moimi oczami ukazało się wejście do mieszkania.
- Dziecko? - Z
kuchni wyszedł zdziwiony Minato. Teraz mój ojciec wyglądał tak jak ja go poznałem.
W rękach trzymał miskę i łyżkę. W takim wykonaniu nie wyglądał jak niesamowity
ninja, ale jak normalny człowiek. Uśmiechnąłem się.
- Będę mam, dattebane!
- Krzyknęła roześmiana czerwono-włosa.
- A ja ojcem -
powiedział po chwili gdy ta informacja do niego dotarła.
- Zostanę mamą! -
Kobieta krzyknęła głośniej.
-A ja ojcem! -
Powiedział uśmiechając się.
- A ja mamą! -Teraz
nie miałem wątpliwości, że słyszeli to sąsiedzi. Moja mama zaczęła iść w stronę
ojca. Cieszyli się. Uśmiech sam wkradł mi się na usta.
- Nie mogę uwierzyć,
że będę ojcem! - Blondyn roześmiał się, a Kushina rzuciła mu się na szyję.
Słyszałem ich radosny śmiech. Wtedy sytuacja się zmieniła, a ja przed sobą
zobaczyłem Trzeciego. Siedział naprzeciwko mojej mamy, za którą stał mój ojciec.
- Kushino, muszę ci
coś powiedzieć na temat porodu kobiety Jinchuuriki - zaczął. To z pewnością
ten sam opanowany dziadzina, którego ja znałem. - Podobna sytuacja spotkała twoją poprzedniczkę, panią Mito. Podczas jej
porodu pieczęć została prawie złamana. Obawiam się, że na wszelki wypadek
będziesz musiała urodzić z dala od Wioski, w miejscu chronionym barierą -
kontynuował. Zauważyłem, że moja mama się tym zmartwiła.
- Ktoś musi czuwać nad
pieczęcią, więc będę ci towarzyszyć - rzekł mój ojciec. Słysząc to
rozluźniła się.
- Jedynie Minato, Taji
z ANBU i moja żona Biwako - Trzeci wskazał na kobietę siedzącą obok niego -
będą wewnątrz ochrony.
- Wszystko musi zostać
tajemnicą. Oczywiście, poza barierą będą czuwać jednostki ANBU - wyjaśnił.
Moja mama potwierdziła kiwnięciem głowy, że wszystko rozumie. Wtedy mój tato
złapał ją za rękę.
- Pójdę przodem i
wszystko zaplanuję. O nic się nie martw - upewnił ją i skierował się w
stronę drzwi.
- Zaprowadzę was -
odezwała się żona Sandaime. Miała bardzo srogi głos. Moja mama nie zwróciła na
nią uwagi, bo odprowadzała ojca wzrokiem. Musieli bardzo się kochać. - Kushina! - Biwako sprowadziła ją z
powrotem na ziemię. Moja mama zarumieniła się.
- Przepraszam.
Dziękuję za wszystko - rzuciła uśmiechnięta. Po chwili szły razem jedną z
ulic Konohy. Zauważyłem, że na ich drodze pojawiła się jakaś kobieta. Miała
ciemne włosy i mogłem powiedzieć, że była wtedy w wieku mamy. Ukłoniła się
delikatnie przed żoną Trzeciego w geście szacunku. Na rękach niosła malutkie
dziecko. Zdziwiłem się gdy mama się przy niej zatrzymała.
- Ah, dziewczynka?
- Zapytała rozpromieniona widokiem dziecka.
- Nie, chłopczyk -
zaprzeczyła kobieta.
- Jest śliczny -
zachwyciła się moja mama. - Jak ci na
imię? - Zapytała głaszcząc maluszka po policzku.
- Sasuke -
wyjaśniła jego mama. Oczy wyszły mi z orbit. To jest ten idiota z matką?!
Zdezorientowany powstrzymałem się od zadawania pytań czekając na rozwój
wydarzeń.
- Czyli tak samo jak
ojciec Trzeciego Hokage! - Zachwyciła się tym kretynem pani Biwako.
- Dzięki temu wyrośnie
na silnego i wspaniałego ninję - mama Sasuke uśmiechnęła się. Nie wyrósł.
Jego matka wydaje się miła, więc jak on mógł wyrosnąć na takiego gbura?
- Kushino, twój poród
też się zbliża. Powinnaś wybrać imię - powiedziała. Moja mama przyjaźniła
się z mamą tego idioty. Mój świat się wali.
- Już zdecydowałam.
Nazwę go Naruto - oznajmiła uśmiechnięta Kushina. Znowu zaczęła miziać
Sasuke. - Będziecie chodzić do jednej
klasy, więc zostaniecie przyjaciółmi - moja mama zwróciła się do tego
smarkacza, który łaskawie otworzył oczy.
- Tak swoją drogą,
poród naprawdę boli? - Moja mama wyszeptała w stronę Uchihy. Kobieta
zdziwiła się.
- Nie do wiary.
Nieustraszona Kushina odczuwa s-t-r-a-c-h! - Zaśmiała się. Moja mama
pobladła. Okazała swoją słabość. W duchu się zaśmiałem. Była bardzo podobna do
mnie. Jednak po chwili wróciłem na ziemię.
- Przyjaźniłaś się z matką Sasuke?! - Rzuciłem
oskarżycielsko w stronę byłej Jinchuuriki. Zaczęła się śmiać z mojej reakcji.
- Mikoto Uchiha była moją najlepszą przyjaciółką -
uśmiechnęła się. Padłem trupem. - Rozumiem, że jednak się z nim kolegujesz? -
Zapytała.
- Ta, powiedzmy - bąknąłem pod nosem. - Nawet jestem z nim w
drużynie - dodałem po chwili sądząc, że ta informacja może ją zainteresować.
- Naprawdę? - Zaskoczyłem ją. Wyszczerzyłem wszystkie ząbki.
- Mam też w drużynie koleżankę, którą trochę mi
przypominasz. Macie to samo mocne uderzenie - rozmasowałem głowę na wspomnienie
o naszym powitaniu. - A naszym senseiem jest Kakashi - wyjaśniłem.
- Kakashi? - Zaśmiała się. - Trzeci stworzył wam niezłą
drużynkę - dodała.
- Dlaczego? - Zapytałem zdziwiony jej słowami.
- Hatake był w drużynie twojego ojca - wyjaśniła. Zrobiłem
wielkie oczy. Nie miałem pojęcia o takim powiązaniu. - Pozdrów go ode mnie -
mrugnęła do mnie.
- Jasne - uniosłem kciuk do góry.
- Tak przy okazji to Jirayę też - uśmiechnęła się złośliwie.
- I powiedz mu, że chodź nie żyję to nie znaczy, że nie widzę jak zbiera te
materiały do tych swoich książeczek - strzeliła wymownie kośćmi w dłoniach
zaciskając jedną na drugiej. Przełknąłem gulę w gardle.
- Widzę, że podzielasz zdanie Babci Tsunade - uśmiechnąłem
się.
- Widzę, że i ją znasz - porzuciła Ero-sennina w niepamięć.
- Jest Piątą Hokage - wyjaśniłem. Mama zdziwiła się, ale nie
zadawała już pytań. Zostałem odesłany do wspomnień mojej matki. Pani Biwako
odciągnęła Kushinę od Mikoto i przypomniała jej, że wszystkie szczegóły
dotyczące jej porodu są ściśle tajne. Wtedy przeniosłem się do ciemnego
pomieszczenia gdzie jak szybko się zorientowałem odbywał się poród. Jednak po
chwili mogłem zobaczyć co dzieje się na zewnątrz.
- Hej, jak możesz pokazać mi coś gdzie cię nie było? -
Zdziwiłem się. Moje pytanie zostało zignorowane. Cały oddział ANBU został
właśnie zamordowany. Przede mną stał sprawca tego zdarzenia. Krew zaczęła się
we mnie gotować gdy zobaczyłem człowieka w masce. Po chwili usłyszałem płacz
dziecka i znowu znalazłem się w tamtym pokoju. Dziwnie było oglądać swoje
własne narodziny. Mimo, że moja mama jeszcze mnie zobaczyła już miała w oczach
łzy. Zrobiło mi się ciepło na sercu gdy usłyszałem jak wyszeptała moje imię. Za
to mój ojciec stał jak zaczarowany.
- Przyszedł na świat
- wymamrotał. Jednak po chwili i on płakał. - Od dzisiaj będę ojcem! - Powiedział szczęśliwy i szybko przetarł
łzy. Ta legenda właśnie płakała. Z mojego powodu. Nie wiem czemu, ale czułem,
że zbierają mi się łzy pod powiekami.
- Silny, zdrowy
chłopiec - powiedziała niosąca mnie pani Biwako. Gdy przechodziła obok
mojego taty wyciągnął po mnie ręce.
- Łapy precz! Najpierw
musi zobaczyć go matka! - Rzuciła w jego stronę. Gdy to usłyszał miał
niesamowicie głupią minę. Zaśmiałem się. Przyniosła mnie pod sam nos mojej
mamy.
- Naruto, wreszcie
mogę cię zobaczyć - powiedziała zmęczonym głosem. W jej oczach szkliły się
łzy.
- Będzie jeszcze
mnóstwo okazji - uśmiechnęła się żona Trzeciego i zabrała mnie między czasie
wychwalając jaki jestem słodki. Może ta baba nie była wcale taka zła. Wtedy do
mamy podszedł tato i złapał ją za rękę.
- Kushina, dziękuję
- wyszeptał.
- Minato... - moja
mama jeszcze bardziej się wzruszyła. W tedy blondyn klasną w dłonie.
- Wiem, że jesteś
zmęczona, ale muszę całkowicie zapieczętować Kyuubiego - powiedział
ochoczo. Wtedy usłyszałem swój płacz i krzyk kobiety, które padły martwe na
ziemię. Zazgrzytałem zły zębami. Ten człowiek miał mnie w rękach zanim zrobiła
to moja matka czy ojciec.
- Czwarty Hokage,
odsuń się od kobiety Jinchuuriki albo dzieciak zginie - zagroził trzymając
nad dzieckiem rękę. Wtedy na ciele mojej matki zaczęły pojawiać się fragmenty
pieczęci. Lis chciał się wydostać.
- Odejdź od kobiety.
Nie obchodzi cię los dziecka? - Tym razem wyciągną kunai celując nim we
mnie.
- Czekaj, uspokójmy
się! -Krzykną Czwarty.
- Chyba mówisz o
sobie, Minato - powiedział lekceważąco zamaskowany człowiek. - Ja jestem śmiertelnie spokojny - dodał.
Rzucił dziecko do góry, a ja słyszałem tylko moją matkę wołającą w rozpaczy
moje imię. Mężczyzna podskoczył celując we mnie bronią, ale mój ojciec
teleportował się i złapał mnie przed nim tym samym zostawiając moją matkę.
- Jak na Żółty Błysk
przystało. Tylko czy i tym razem dasz radę? - Prychnął lekceważąco. Do
koca, w który byłem owinięty przykleił kilka wybuchających notek. Co za potwór!
Obiecuję, że jak go spotkam to go zabiję. Hokage szybko się zorientował.
Teleportował się ze mną i piekielnym kocem do jakieś starej szopy ratując tym
samym matkę siebie i mnie przed wybuchem. Niestety zostawił ją z tamtym
członkiem Akatsuki. Gdy było po wszystkim sprawdził czy nic mi się nie stało i
teleportował się do małego pokoju gdzie było duże łóżeczko z barierką. Odłożył
mnie i przykrył kołdrą. Powiedział, że idzie uratować mamę. Po tym zobaczyłem
co działo się z moją mamą. Została przywiązana elementami pieczęci do dwóch
skał. Była naprawdę zmęczona. Ciężko oddychała.
- Co ty chcesz zrobić?
- Wysapała.
- Wyrwę z twojego
ciała Kyuubiego i zniszczę Wioskę Liścia - powiedział bez najmniejszego
zawahania. Czerwono-włosa się przeraziła.
- Co żeś powiedział? -
Wyszeptała.
- Technika Minato
wykorzystuje specjalne oznaczenia pozwalające mu się przenosić między innymi
- zignorował jej uwagę. - Zapewne
umieścił na tobie takie oznaczenie, ale udało mi się was rozdzielić -
dodał. - Nawet nie zdajesz sobie sprawy
jak długo czekałem na ten moment - wysyczał wyraźnie zadowolony. Spojrzał
mojej matce Sharinganem w oczy. Po chwili zaczęła otaczać ją chakra Kyuubiego
taka jak mnie gdy traciłem kontrolę. Słyszałem jej krzyk. Z tej chakry
ukształtował się łeb Lisa, a potem pojawił się on sam. Usłyszałem dobrze znany
mi ryk. Co ważniejsze moja matka przeżyła wydostanie się demona, ale padła na
ziemię.
- Czekaj - uniosła
głowę do góry.
- Ninja z Klanu
Uzumaki są niesamowici. Nawet wyrwanie demona z twojego ciała nie zabiło cię od
razu - zatrzymał się. - Więc jako
jego były jinchuurki zginiesz z jego ręki - oznajmił. Jednak nic się nie
stało. Z nikąd pojawił się mój ojciec i w ostatniej chwili uratował matkę.
- Naruto jest
bezpieczny? - Chciało mi się płakać gdy to usłyszałem. Mimo takiego
niebezpieczeństwa pyta właśnie o mnie.
- Tak, nic mu nie jest
- zapewnił mój ojciec.
- Minato, musisz
powstrzymać tego człowieka. Chce zniszczyć naszą wioskę - wyszeptała. Ten
kiwną głową i znowu znikną, a ja dalej obserwowałem człowieka w masce.
- Szybki jest, ale tym
razem się spóźnił. Moim celem jest wioska - mruknął. Znalazłem się przy
rodzicami. Ojciec położył swoją żonę koło mnie.
- Jest taki malutki
- moja mama zaczęła płakać. - Minato,
dziękuję. Uważaj na siebie - wyszeptała, a mój ojciec w tym czasie nałożył
swój płaszcz Hokage.
- Zaraz wracam -
powiedział i zniknął. Wtedy moim oczom
ukazała się Konoha. Był wieczór, ludzie pili w barach, spacerowali po mieście.
Z jednego domu słyszałem kłótnię jakiegoś małżeństwa. Wszędzie było pełno
ludzi. Nikt nie spodziewał się tego co zaraz będzie się tu działo. Wtedy
zauważyłem znajome twarze.
- Kakashi-sensei i Mistrz Brewka? - W zdziwieniu zapytałem
sam siebie. Byli o kilkanaście lat młodsi, a Kakashi miał na sobie strój ANBU.
- Może
papier-kamień-nożyce? - Usłyszałem głos mistrza. Oni już wtedy
rywalizowali? Aż chciałem uderzyć się w czoło. Niestey ten pomysł nie spodobał
się Gaiowi i jak zwykle wybiegł z tekstem o sile młodości. Wtedy Hatake się
zatrzymał.
- Gai, nie wyczuwasz
czegoś dziwnego? Wyczułem chłód w powietrzu - zapytał całkiem poważnie.
Więc on coś przeczuwał.
- To twoje chłodne
nastawienie! - Mistrz Brewki jak zwykle zrobił cyrk. Następnie zauważyłem
ulicę z herbem Uchiha, żeby po chwili znaleźć się tuż przed nosem małego
Itachiego.
- Coś jest nie tak, że
też mamy i taty nie ma dziś w wiosce - powiedział sam do siebie. Na rękach
trzymał Sasuke. Opiekował się nim. On także czuł zagrożenie. Później widziałem
Trzeciego w swoim gabinecie. Czytał jakieś dokumenty i palił swoją fajkę.
- Przecież to
niemożliwe - wyszeptał. Wtedy ujrzałem mężczyznę z Akatsuki. Był w jakimś
ślepym zaułku, możliwe, że w centrum Konohy. Użył techniki przywołania. Wszystko
działo się tak szybko. Nastąpił wielki wybuch. Ludzie na ulicach poprzewracali
się pod naciskiem samego powietrza. Padały pytania czy to jakiś wybuch. Gdy dym
zaczął opadać na twarzach tych ludzi widać było niedowierzanie.
-Kyuubi! -
Słyszałem krzyk z różnych stron. Wszędzie panował chaos, a mieszkańcy uciekali
przed siebie. Ryk Lisa wszystko spotęgował. Zaczął niszczyć budynki, wzniecając
dzięki temu pożary. Ludzie krzyczeli. To było straszne. Po chwili zaczęli
pojawiać się ninja. Widziałem rodziców Ino, Shikamaru i Choujiego. Ci wszyscy
ludzie walczyli o przetrwanie. Próbowali ewakuować mieszkańców. Wtedy pojawił
się Trzeci Hokage. Nie dane mi było zobaczyć następnych wydarzeń gdyż widziałem
jak na podobiźnie Czwartego Hokage pojawił się on sam. Prezentował się niesamowicie. Gdy zobaczyłem
jego twarz widziałem frustrację i zmartwienie, ale również determinację i
odwagę. Wtedy Kyuubi odwrócił się w jego stronę i zaczął tworzyć Bijuudamę.
- Już mnie zauważyłeś?
- Bardziej stwierdził niż zapytał Yondaime. - Nie pozwolę ci na to! - Odparł zdecydowanie i zaczął formować
pieczęcie. Wielka kula zaczęła lecieć w
jego stronę niszcząc wszystko co spotkała na drodze. Tuż przed twarzami Hokage
zatrzymała się i została wciągnięta przez wielki symbol. To zapewne technika
mojego ojca. Gdy zniknęła w rękach mojego taty pojawił się jego specjalny
kunai. Po chwili można było zobaczyć potężny wybuch oddalony o kilkadziesiąt
kilometrów od wioski. Wtedy zobaczyłem
członków starej formacji Ino-Shika-Cho.
- Czy to nie Teleportująca
Bariera zatrzymała ten atak? - Zapytał ojciec Chouijego.
- Minato -
wyjaśnił Shikaku. Następnie zobaczyłem Trzeciego, który przygotowywał atak.
Jednak już po chwili znowu widziałem swojego ojca. Za nim pojawił się członek
Akatsuki. Ojciec go wyczuł i zamachnął się na niego kunaiem, lecz mężczyzna
stał się przenikalny. Ta umiejętność potwierdziła mnie, że to ten sam człowiek.
Złapał Hokage za rękę.
- To ja jestem twoim
przeciwnikiem i właśnie wygrałem - powiedział i zaczął go wciągać przez swojego
Sharingana, ale zamiast tego usłyszałem charakterystyczny dla techniki
Czwartego świst. - Uciekł mi. Naprawdę
jest szybki - mruknął wróg. Wtedy zobaczyłem, że teleportował się w to samo
miejsce gdzie zrobił to ze mną wcześniej. Upadł na ziemię. Wtedy przed nim
zmaterializował się zamaskowany mężczyzna. Ojciec spojrzał na niego zdziwiony.
- Nie pozwolę ci uciec
- powiedział. Zapadło milczenie. Widziałem skupienie na twarzy Czwartego.
Analizował całą sytuację.
- Jesteś Madarą
Uchiha? - Zapytał po krótkiej chwili. Tak szybko na to wpadł. - Nie, to niemożliwe. On nie żyje -
stwierdził po chwili.
- Nie byłbym tego taki
pewien - powiedział lekceważąco.
- Zresztą nieważne kim
jesteś. Dlaczego atakujesz Wioskę Liścia? - Zapytał Minato.
- Nie wiem. Może dla
zabawy, a może taki był plan - słysząc to chciałem go teraz zabić. Tu nie
chodzi o zwykłą zemstę, ale o całokształt jego czynów i charakter. Tak kanalia
nie powinna żyć. Oboje przybrali bojowe pozycje. Członek Akatsuki przyczepił do
nadgarstków łańcuch. Ruszyli na siebie. Ojciec przeniknął przez niego i został
zatrzymany przez łańcuch. Teleportował się szybko i znalazł się kilka metrów za
nim. Znowu ruszyli do ataku. Tym razem Czwarty będąc niewiele przed nim rzucił
w nim kunaiem. Ten przez niego przeleciał. W ręce mojego ojca zobaczyłem
Rasengana. Wróg już miał go złapać, ale wtedy blondyn teleportował się do
rzuconego wcześniej kunaia i wbił w niego Rasengana.
- Technika Szybującego
Boga Piorunów, poziom drugi - usłyszałem nazwę techniki. Jak zobaczyłem efekt
uznałem, że mój Rasengan nie powoduje takich zniszczeń. Facet został wciśnięty
w ziemię, która wyglądała tak jakby najechała na nią Sakura z tą swoją bolesną
siłą. Ojciec zostawił na nim swoje oznaczenie. Dym zaczął opadać a szumowina z
Akatsuki odskoczyła na bezpieczną odległość ciężko dysząc. Jego ręka zaczęła
ściekać. Po prostu się rozpłynęła jakby była z wosku. Wyglądało to obrzydliwie.
Skrzywiłem się.
- Dorwałeś mnie.
Jesteś nieuchwytny. Powinienem bardziej uważać - został zignorowany.
Czwarty teleportował się do niego i wbił w niego kunai. Nałożył też na niego
jakąś pieczęć.
- Chcesz mi zabrać
Lisa?! - Mężczyzna zabrzmiał na przerażonego.
- Dzięki temu nie
będziesz mógł go kontrolować - uśmieszek mojego ojca był bezcenny. Mimo to
dalej był piekielnie poważny. Człowiek w masce przegrał. Mój ojciec wymiatał.
Byłem dumny, że jestem jego synem. Jednak zamiast cieszyć się z zwycięstwa
znowu zobaczyłem co się dzieje w wiosce. Dziewięcioogoniasty szalał. Widziałem
tych wszystkich ludzi, którzy uciekali, ale demon był szybszy. Ich krzyk mnie
dobijał. W miejscu jakiegoś gruzowiska zobaczyłem znaną mi postać.
- Iruka, nic ci nie
jest - wyszeptała ranna kobieta przysłaniająca go własnym ciałem. Chłopiec
otworzył szeroko oczy. Zobaczył jej poważną ranę na plecach.
- Tato, mama jest
ranna!- Krzyknął do mężczyzny, który stał kilka metrów przed nim.
- Dlaczego nie
zostałeś w schronie? - Zapytał wyraźnie zły obserwując demona. Nie dane mi
było zobaczyć rozwoju tej sytuacji. Demon zrównał z ziemią już połowę wioski.
Zobaczyłem Sandaime.
- Nie możemy ryzykować
zniszczeniem wioski. Musimy wypędzić go za mury. Kupcie mi trochę czasu -
rzucił rozkaz do otaczających go ninja. Szybko zostali pokonani. Trzeci użył
Techniki Przyzwania. Obok niego pojawiła się wielka małpa, którą nazwał Eenma.
Zwierzę zmieniło się w wielki kij i na polecenie staruszka wydłużył się
uderzając i odpychając Lisa. Nagle zostałem przeniesiony do ojca i jego wroga.
- Tego można było
spodziewać się po Czwartym Hokage. Zraniłeś mnie i zabrałeś mi Kyuubiego, ale
on i tak będzie mój. Zapanuję nad całym światem, istnieje sporo sposobów, żeby
to osiągnąć - powiedział po czym zniknął. Blondyn stał z poważną miną. Po
chwili teleportował się na głowę Trzeciego. Kyuubi dalej demolował wioskę. To
było okropne. Czwarty przywołał Żabiego Szefa i przygniótł nim Lisa. Po chwili
i demon i mój ojciec zniknęli.
- Minato przeniósł
siebie i Dziewięcioogoniastego? - Słyszałem zdziwienie dziadka. Kilka
sekund potem w jednym punkcie na horyzoncie było widać błysk. Za chwilę i ja
się tam znalazłem. Yondaime teleportował się ze swoją żoną i synem.
- Muszę jak
najszybciej wznieść barierę - oznajmił zmęczony. Był na wykończeniu.
- Mogę nadal walczyć
- usłyszałem swoją mamę. Z jej ciała wyłoniły się łańcuchy, które oplotły
demona. Była zmęczona, zaczęła kasłać krwią. Wtedy rozległ się płacz dziecka.
- Naruto, zbudziłam
cię. Wybacz mi - moja matka się uśmiechnęła pomimo tego bólu.
- Kushina - szept
mojego ojca mnie rozczulił. Martwił się o nich. O mnie.
- Wciągnę Kyuubiego z
powrotem i umrę z nim w środku. To na jakiś czas mu przeszkodzi. Będę mogła was
uratować tą niewielką ilością chakry, która mi pozostała. Dziękuję za wszystko
co dla mnie zrobiłeś - była pewna swojego planu na tyle, że zaczęła się
żegnać.
- Kushina, tylko
dzięki tobie zostałem Hokage. Dzięki tobie to wszystko osiągnąłem. I dałaś mi
to dziecko czyniąc mnie ojcem. i mimo tego... - zamilknął pod wpływem
emocji.
- Nie bądź smutny.
Cieszę się, że mnie pokochałeś. Na dodatek dziś na świat przyszedł nasz synek.
Gdy wyobrażam sobie jak wygląda wspólna przyszłość naszej rodziny, widzę, że
jesteśmy w stanie dać szczęście temu dziecku i sami być szczęśliwi. Żałuję
tylko, że nie zobaczę jak Naruto dorasta - gdy to mówiła mój ojciec zaczął
płakać.
- Nie musisz zabierać
ze sobą Lisa. Możesz zachować swoją chakrę, żeby kiedyś spotkać się z Naruto -
otarł łzy. - Zapieczętuję całą twoją,
pozostałą chakrę w Naruto. Staniesz się częścią Pieczęci Ośmiu Znaków.
Następnie zabiorę ze sobą demona. Jako, że nie jestem Jinchuuriki jedyną
skuteczną metodą będzie użycie Pieczęci Żniwiarza Dusz - wyjaśnił.
- Ale osoba, która
używa tej techniki - nie dokończyła. Trząsł jej się głos.
- I jeszcze jedno.
Zapieczętuję tylko połowę Dziewięcioogoniastego. Zapieczętowanie jego całej
mocy jest fizycznie niemożliwe - dodał. - Twoja opcja również jest nierozsądna. Jeśli z nim umrzesz gdy wróci nie
będzie już żadnego Jinchuuriki. To zachwieje równowagę między Ogoniastymi
Bestiami. Żniwiarz na zawsze zapieczętuje połowę jego mocy. Drugą połowę jego
mocy... - zrobił pauzę jakby zastanawiał się czy powiedzieć to na głos - zapieczętuję w Naruto. - Kushinie nie
spodobał się ten pomysł. - Wiem co o tym
myślisz - dopowiedział szybko widząc jej reakcję. - Jednak przypomnij sobie co powiedział Mistrz Jirayia o niepewnej
przyszłości świata. Wydarzy się coś strasznego. Dziś przekonałem się co do
dwóch rzeczy. Zamaskowany mężczyzna będzie sprawcą tej katastrofy. Po drugie
tym kto go powstrzyma będzie nasze dziecko, Jinchuuriki Kyuubiego. Chłopiec,
którego ojcem chrzestnym jest Jirayia. Nie wiem dlaczego, ale jestem o tym
przekonany - wyjaśniając to na
koniec się uśmiechnął. Oni naprawdę we mnie wierzą. Od moich narodzin. To
dziwne, że tyle ode mnie oczekują. Nie mogę ich zawieść. Wtedy mój ojciec
zaczął formować pieczęcie. W oddali zobaczyłem Trzeciego Hokage z dwójką swoich
ludzi.
- Żniwiarz dusz -
usłyszałem nazwę techniki. - Uwierzmy w
niego! W końcu to nasz syn! - Krzyknął. Ogarnął mnie szok. Oczy mi się
zaszkliły. Oni naprawdę mnie kochają i we mnie wierzą. Nigdy nie byłem dla
kogoś tak ważny. Staruszek Sandaime to wszystko widział. Że też ten dziadyga
nic mi nie powiedział. Dorwę go w zaświatach. - Gdy skończę Żniwiarza dusz zapieczętuję twoją chakrę w Naruto. Będziesz
mogła mu pomóc gdy będzie się starał przejąć kontrolę nad Lisem - wyjaśnił.
Mama słuchała go uważnie, ale ciężko się jej oddychała.
- To nasz syn -
zacisnęła oczy. - Nie chcę, żeby całe
życie dźwigał takie brzemię! I dlaczego musisz używać Pieczęci Żniwiarza Dusz?!
Jeśli robisz to tylko po to, żebym mogła zobaczyć go w przyszłości, nie mogę
pozwolić ci za to oddać życia! -Podniosła głos. - Chcę, żebyś go ochraniał i wychował dopóki nie dorośnie. Więc dlaczego?
Dla zachowania równowagi? Dla dobra kraju i wioski? Dlatego chcesz poświęcić
Naruto?! Dlatego chcesz dla mnie umrzeć?! - Krzyczała dławiąc się łzami.
Jednak Czwarty zachował stoicki spokój nawet jeśli było po nim widać, że trudno
mu patrzeć na ukochaną osobę w takim stanie.
- Odwrócenie się od
własnej wioski jest tak samo złe jak porzucenie własnego dziecka. Twoja
ojczyzna została zniszczona, więc powinnaś rozumieć jak podły los czeka tych,
którzy nie mają własnego kraju. Po za tym jesteśmy rodziną shinobi! - Teraz
mogłem w nim ujrzeć głowę Kraju Ognia. Chciałbym zostać Hokage takim jak on. - W dodatku nieważne jak długo bym żył, nigdy
nie zastąpiłbym mu matki - dodał. Wziął małą wersję mnie na ręce. - Jestem dumny, że mogę oddać życie za syna.
To mój ojcowski obowiązek - powiedział po czym użył Żniwiarza.
- Yondaime, niech cię
piekło pochłonie! - Ryknął Kyuubi. Już wtedy lubił krzyczeć, coś nowego.
Lis stał się znacznie mniejszy. Wtedy ojciec stworzył ołtarzyk. Położył mnie
tam przygotowując się do zapieczętowaniu we mnie Lisa. Moja mama bardzo
osłabła. Zaczęła się dusić.
- Kushina! - Mój
ojciec pobiegł w jej kierunku. Wtedy stało się coś czego nigdy bym nie
przewidział. Trwało to sekundy, szybciej niż mi się wydawało, a moi rodzice nie
zawahali się nawet przez chwilę. Dziewięcioogoniasty chciał mnie zabić.
Zamachnął się na mnie łapą, lecz napotkał przeszkodę w postaci moich rodziców.
Zasłonili mnie własnym ciałem. Oglądałem to jakby w zwolnionym tempie. Jeden
pazur Lisa przebił na wylot ich ciała. Wszędzie dookoła rozbryzgała się ich
krew, a na mnie spadła tylko mała kropelka w miejscu mojego serca. Stałem
patrząc na to z otwartą buzią. Płakałem.
- Mówiłem, że to mój
ojcowski obowiązek - odezwał się Czwarty.
- Tym bardziej
matczyny - dodała czerwono-włosa. - Pierwszy
raz zabrakło mi argumentów, więc niech będzie po twojemu. Widzę, że jesteś
bardzo zdeterminowany - uśmiechnęła się pomimo cierpienia.
- Dziękuję Kushina
- odparł mój ojciec, który miał o wiele lepszy humor jak mi się wydawało. Czy
będąc w takiej sytuacji można mieć w ogóle lepszy humor? Użył Techniki
Przywołania. Zjawiła się Gerotora, której powierzył klucz do mojej pieczęci.
- Jedno z głowy -
przymknął oczy ze zmęczenia. - Mój czas
dobiega końca. Postaram się zapieczętować też odrobinę mojej chakry w Naruto. Jeśli
chcesz coś powiedzieć Naruto to zrób to teraz, bo nie zobaczymy go zbyt szybko -
powiedział.
- Naruto, nie
wybrzydzaj przy jedzeniu, jedz dużo i zdrowo rośnij. Myj się codziennie i
ubieraj się ciepło. Chodź wcześnie spać, żeby nie być zmęczonym. I zdobądź
przyjaciół. Nie musi ich być wielu. Ważne, żeby byli prawdziwi i żebyś mógł im
zaufać. Mamusia nie była w tym dobra, ale przykładaj się do nauki i ciężko
trenuj swoje techniki. Pamiętaj, że każdy ma swoje dobre cechy, ale nikt nie
jest bez wad, więc nie załamuj się niepowodzeniami - mówiła praktycznie na
jednym oddechu. Płakałem słysząc to. - Szanuj
swoich nauczycieli i starszych kolegów. I jeszcze jedna bardzo ważna sprawa.
Trzy przykazania każdego ninji. Bardzo uważaj przy pożyczaniu pieniędzy, a
zarobione pieniądze lokuj na swoim koncie. Nie pij alkoholu przed dwudziestką,
a potem nie pij zbyt wiele, żeby nie zrujnować sobie życia. Kolejna sprawa to
miłość. Jestem dziewczyną, więc niewiele mogę poradzić chłopakowi, ale musisz
wiedzieć, że ten świat składa się z mężczyzn i kobiet, więc to naturalne, że
mężczyźni interesują się kobietami. Jednak uważaj, żeby nie pokochać
nieodpowiedniej dziewczyny. Znajdź sobie kogoś takiego jak twoja mama - było
jej coraz ciężej mówić, ale uśmiechnęła się. - Skoro jesteśmy już przy
ostrzeżeniach to uważaj na Mistrza Jirayię, dattebane - mój tato też się
uśmiechnął. Pewnie normalnie by się zaśmiali, ale jak widać nie mieli już sił.
Wtedy moja mama zaczęła płakać. - Naruto,
będziesz musiał zmierzyć się z ogromnym cierpieniem. Pamiętaj, kim jesteś. Miej
marzenia i staraj się je zrealizować za wszelką cenę! Jest tak wiele rzeczy,
które chciałbym ci przekazać. Chciałabym zostać przy tobie trochę dłużej.
Kocham cię - zalała się łzami. - Minato,
przepraszam, że wykorzystałam twój czas - dodała cichutko. Ojciec pokiwał
głową.
- To nic -
wychylił się zaa ciała matki. - Ja mam do
ciebie tylko jedną prośbę. Słuchaj się twojej wygadanej mamy - uśmiechnął
się.
- Pieczęć Ośmiu Znaków
- wszystko zaczęło się rozmazywać. Znowu byłem w mojej podświadomości, a na
przeciw mnie stała moja mama. Sama ocierała łzy.
- Przepraszam, że uczyniliśmy cie naczyniem na Kyuubiego.
Zrzuciliśmy nasze brzemię na twoje barki - jej głos się łamał. - Że nie było
nas przy tobie w czasie dorastania. Że nie mogliśmy otoczyć cię miłością -
słuchałem jej.
- Nie musisz przepraszać. Dorastanie jako Jinchuuriki było
bardzo ciężkie, ale nigdy was o to nie obwiniałem - widziałem jej szok na
twarzy. - To prawda, nie poznałem co to jest miłość rodziców, ale teraz wiem,
że żyję, bo moi rodzice oddali za mnie życie. Jestem o wiele bardziej
wypełniony waszą miłością niż Kyuubim, dlatego jestem szczęśliwy. Jestem dumny,
że mam takich rodziców - uśmiechnąłem się. Widziałem jak zaczyna płakać.
Rzuciła się biegiem na moją szyję.
- Naruto! Dziękuję, że pozwoliłeś mi być twoją mamą. I
dziękuję, że pozwoliłeś być Minato twoim ojcem. Dziękuję, że jesteś naszym
synem! - Wtuliła się we mnie. Objąłem ją ramionami.
- Mamo, obiecuję, że od teraz będę jeść również warzywa, a
nie tylko ramen. Uwielbiam brać kąpiel, więc o to się nie martw - zacząłem.
Odsunęła się patrząc mi w oczy. - Wystarczająco się wysypiam, może nawet za
dużo. Mam masę wspaniałych przyjaciół. Szkoda, że nie możecie ich poznać.
Chociaż z jedną osobą nie układa mi się najlepiej. Jeśli chodzi o naukę twoje
obawy były słuszne, ale nigdy nie załamywałem się z tego powodu - zaśmiałem się
robiąc przerwę. - Nie zawsze było kolorowo z nauczycielami i starszymi
kolegami, ale teraz bardzo się szanujemy. Mistrz Jirayia powiedział mi o trzech
przykazaniach ninja. Miałaś rację co do jego wad, ale to również wspaniały
człowiek, który nauczył mnie jak powinien postępować shinobi - uśmiechnąłem
się. Widziałem jej wzruszenie.
- Jestem Uzumaki Naruto, ninja z Wioski Liścia. Moim
marzeniem jest zostać Hokage. Przewyższę wszystkich Hokage, którzy panowali do
tej pory - zrobiłem przerwę. - Stanę się lepszy od taty i silniejszy od ciebie,
mamo - odrzekłem poważnie. - Obiecuję - dodałem na koniec. Mama zgodziła się ze
mną kiwnięciem głowy. Uspokoiła się. Wtedy zaczęła powoli znikać.
- Mój czas się kończy - spojrzała na swoją blaknącą rękę. -
Szkoda, że nie mogę znowu przejść się uliczkami Konohy, spotkać się ze
znajomymi z akademii, wszyscy razem. Chciałabym żyć i obserwować ciebie,
twojego ojca i twoich przyjaciół - uśmiechnęła się szczerze. Nie wiem czemu,
ale zrobiło mi się głupio. To było coś o co nie mogłem się dla niej postarać.
Przytuliła mnie.
- Mamo, kocham cię - wyszeptałem w jej ramię.
- Też cię kocham. Zawsze pamiętaj o mnie i twoim ojcu -
przestałem ją czuć. Rozpłynęła się jako złota poświata. Chciało mi się płakać.
Mój sen się skończył. Jednak po chwili z trudem się ocknąłem. Mam wioskę do
ochronienia. Otworzyłem oczy. Dalej znajdowałem się pod barierą.
- Dobra robota Naruto - pogratulował mi Yamato. Tyle, że ja
jeszcze nic nie powiedziałem.
- Eeto... - zacząłem
zdezorientowany.
- Widzieliśmy wszystko - powiedział Inoichi zaa moich
pleców. Podniosłem się.
- Że wszystko?! - Ogłupiło mnie to.
- Tak jak wszyscy - wtedy bariera opadła. Ujrzałem spory
tłum gapiów. Wtedy na dachu pojawiła się Tsunade, Jirayia, Sakura i Kakashi.
- Naruto, wszystko w porządku? - Zapytała z troską moja
przyjaciółka z drużyny. Kiwnąłem głową.
- Możesz połączyć się z chakrą Kyuubiego? - Zaczęła drążyć
temat Hokage. Nie odzywając się pokazałem im to co umiem. Po chwili moje ciało
jarzyło się żółtą poświatą. Następnie stało się coś dziwnego. Technika Yamato
zaczęła na mnie oddziaływać. Drewna zaczęły się rozrastać.
- Niesamowite. Przepełnia cię niesamowita energia życiowa -
stwierdził Ero-sennin.
- A właśnie - uśmiechnąłem się zadziornie. - Masz
pozdrowienia od pewnej kobiety. Może ją znasz, Kushina Uzumaki. Kazała
przekazać, że ma w opiece każdy twój ruch na ziemi - powiedziałem całkiem
poważnie. Jirayia zbladł.
- Ona nie żartowała?
- Wyjąkał. Zaśmiałem się z niego. Nagle coś mnie zainteresowało.
- Co to? - Mruknąłem patrząc w ślepy punkt na sąsiednim
budynku. Każdy zauważył zmianę w moim zachowaniu.
- Co się dzieje? Czujesz jakąś chakrę? - Zapytał Kakashi.
- Nie chakrę, złe... intencje - zastanawiałem się nas
doborem słownictwa. Wtedy wszyscy usłyszeliśmy donośny śmiech. W miejscu, w
które utkwiony był mój wzrok pojawiła się znana mi szumowina z Akatsuki.
- Ty! - Wywarczałem przez zaciśnięte zęby.
- Proszę, Jinchuuriki gdy zyska kontrolę nad Kyuubim może
wyczuć złe zamiary. Nawet najlepszy tropiciel tego nie umie - pokazał się w
całości. - Mam już to czego chciałem, więc pozwolicie, że zostawię waszą biedną
wioskę w spokoju - odwrócił się. - Na razie - dodał szyderczo. Nie czekając na
niczyje pozwolenie ruszyłem za nim. I tedy dostałem jakiegoś przypływu mocy. W
ciągu sekundy znalazłem się koło tego człowieka, lecz go już nie było.
Zacisnąłem pięści w złości. Anulowałem Tryb Chakry Lisa. Spojrzałem na twarze
moich znajomych. Tsunade, Jirayia i Kakashi stali jak te ciołki z otwartymi na
oścież japami.
- Czy to...? -
Zaczęła Babcia Tsunade.
- Żółty Błysk - stwierdził Kakashi-sensei.
- Tak - bąknął niezwykle inteligentnie Ero-sennin. Machnąłem
na nich ręką i zeskoczyłem na ziemię pośród ten tłum. Ludzie rozstąpili się
widząc moją minę. Byłem zły. Ten człowiek tu był, a ja pozwoliłem mu uciec.
Skierowałem się do swojego domu. Chciałem odpocząć po tym męczącym dniu. Jednak
po chwili zatrzymałem się. Oni nie chcieliby, żebym gnał bezcelowo za zemstą.
Odwróciłem się i spojrzałem na rzeźbę twarzy mojego ojca. Mimo wolnie
uśmiechnąłem się. Uniosłem głowę do góry i spojrzałem na bezchmurne niebo. Tak,
najpierw muszę zająć się wioską. Później zniszczymy tą zakałę ludzkości, ale
najpierw zedrę mu tą maskę z twarzy. Uśmiechnąłem się szeroko i krzyknąłem w
stronę przyjaciół stojących na dachu mojego przyszłego biura.
- Idę odpocząć, zajrzę do was później - krzyknąłem i
pomachałem do nich po czym tak jak mówiłem udałem się do domu.
***
Wiadomo już dlaczego wyszedł taki długi. 24 strony w Wordzie. Uwielbiam historię Minato i Kushiny. Niesamowicie lekko mi się ją pisało. Myślę, że nie pogniewacie się, że większość jest po prostu zaczerpnięta z anime. Z długości wyszedł mi niesamowicie, a co do jakości to nie wiem. Wy ocenicie. Zawsze jak czytałam blog np. Akemii o SasuSaku zastanawiałam się jak można pisać tak długie rozdziały. Teraz już to rozumiem. :D Co do następnego rozdziału to nie wiem czy napiszę go do 01.09. Później zacznie się szkoła i będzie trochę ciężko. Mata ne, Naruciaki :*
